Een recent gepubliceerde Tsjechische studie in het tijdschrift Blood onderzocht de effectiviteit van een behandeling met tafasitamab en lenalidomide in combinatie met R-CHOP bij patiënten met onbehandeld diffuus grootcellig B-cellymfoom (DLBCL). Het onderzoek, uitgevoerd door Dr. David Belada en zijn collega’s van de universiteit van Hradec Králové (Tsjechië), toont veelbelovende resultaten voor deze nieuwe behandelingsbenadering.
In een fase Ib-studie genaamd First-MIND, uitgevoerd tussen december 2019 en augustus 2020, werden 66 patiënten met nieuw gediagnosticeerd DLBCL willekeurig verdeeld in twee behandelingsgroepen. De eerste groep ontving R-CHOP samen met tafasitamab (arm T), terwijl de tweede groep ook lenalidomide toegevoegd kreeg (arm T/L). Het primaire eindpunt van de studie was de incidentie en ernst van behandeling-gerelateerde bijwerkingen (TEAEs), terwijl secundaire eindpunten het algehele responspercentage (ORR) en het complete responspercentage (CR) aan het einde van de behandeling omvatten.
Alle patiënten ervoeren ten minste één TEAE, hoofdzakelijk van graad 1-2. Ernstige neutropenie en trombocytopenie van graad 3 of hoger traden op bij respectievelijk 57,6% en 12,1% van de patiënten in arm T, en bij 84,8% en 36,4% van degenen in arm T/L. Er waren vergelijkbare niet-hematologische toxiciteiten tussen de behandelingsgroepen. Opvallend was dat geen enkele patiënt in arm T een ernstige infuusgerelateerde reactie (IRR) vertoonde op rituximab of tafasitamab, terwijl één patiënt in arm T/L een graad 3 IRR had op rituximab.
Het ORR aan het einde van de behandeling was respectievelijk 75,8% en 81,8% in arm T en arm T/L, met CR van 72,7% en 66,7%. De 18-maanden respons- en CR-duur was respectievelijk 72,7% en 74,5% in arm T en 78,7% en 86,5% in arm T/L. Progressievrije overleving na 24 maanden was 72,7% voor arm T en 76,8% voor arm T/L, terwijl de overeenkomstige algehele overlevingspercentages 90,3% en 93,8% waren.
Het is van belang op te merken dat deze studie niet was ontworpen om verschillen in effectiviteit tussen de twee behandelingsgroepen te meten, en dat het niet voldoende statistische kracht had voor formele hypothesetesting. De auteurs benadrukken de noodzaak van voortgezet onderzoek, met name in de lopende fase III Front-MIND trial, om de optimale eerstelijnsbehandeling voor DLBCL definitief vast te stellen.
Referentie
