dr. W. Nanhoe

MOGAMULIZUMAB BIJ MYCOSIS FUNGOIDES EN SÉZARY-SYNDROOM

ANTIVIRALE THERAPIE BIJ HOOGRISICO COVID-19-PATIËNTEN

Ondanks volledige vaccinatie houdt een deel van de COVID-19-patiënten een matig tot sterk verhoogd risico op een ernstig ziektebeloop, ook met de huidige omikronvariant. Het betreft oudere patiënten met een combinatie van onderliggende aandoeningen (o.a. obesitas, diabetes, hart- en vaatlijden, hypertensie), patiënten die behandeld worden voor een hematologische of solide kanker en in het bijzonder ernstig immuungecompromitteerde patiënten.^1–4 Een behandeling met direct werkende antivirale middelen (bijvoorbeeld nirmatrelvir) of met virus neutraliserende antistoffen kan voor hen zinvol zijn. Bij immuungecompromitteerde patiënten is onderzoek naar de combinatie van deze behandelingen nodig, omdat hiermee de kans op resistentievorming mogelijk vermindert en wellicht ook de werkzaamheid verbetert. Een Europese studie waarin de combinatie van beide antivirale behandelstrategieën bij immuungecompromitteerde patiënten wordt onderzocht (COVIC-19) is net gestart. Ook Nederlandse ziekenhuizen kunnen daarbij aansluiten.

SELECTIEVE JAK2-REMMING BIJ DE BEHANDELING VAN MYELOFIBROSE

De remming van de Janus kinase 2 (JAK2)-signaalroute heeft in het afgelopen decennium bijgedragen aan verbetering van de levensverwachting voor mensen met myelofibrose. Sinds de introductie van de eerste JAK1/2-remmer in 2011 (ruxolitinib), zijn diverse nieuwe tweedegeneratie JAK-remmers in ontwikkeling. Hieronder valt ook de selectieve JAK2-remmer fedratinib. Fedratinib is begin 2021 door de EMA goedgekeurd voor de behandeling van ziektegerelateerde splenomegalie of symptomen bij volwassen patiënten met primaire myelofibrose, myelofibrose na polycythaemia vera of myelofibrose na essentiële trombocytemie die niet eerder met JAK-remmers behandeld zijn of die met ruxolitinib zijn behandeld.

BÈTA-THALASSEMIE EN SIKKELCELZIEKTE: VAN EEN STIL BEHANDELLANDSCHAP NAAR EEN VELD VOLOP IN BEWEGING

Op het gebied van de meest voorkomende hemoglobinopathieën bèta-thalassemie en sikkelcelziekte was er tot voor kort weinig beweging. De afgelopen jaren zijn er echter nieuwe behandelopties toegevoegd aan het lang stil gelegen behandellandschap. Bovendien wordt er volop onderzoek gedaan naar nieuwe toekomstige behandelmogelijkheden. Tijd voor een update, toegelicht door prof. dr. Bart Biemond, hoogleraar Inwendige Geneeskunde aan de Universiteit van Amsterdam.

RECIDIEF/REFRACTAIR DLBCL: ALS AUTOLOGE STAMCELTRANSPLANTATIE GEEN OPTIE IS

Voor patiënten met recidief of refractair diffuus grootcellig B-cellymfoom die recidiveren na eerstelijnsbehandeling met R-CHOP is autologe stamceltransplantatie een goede tweedelijnsbehandeloptie, maar wat als patiënten hier niet voor in aanmerking komen of als de behandeling niet aanslaat? In dit artikel worden de behandelopties voor deze patiënten besproken.

NIERINSUFFICIËNTIE BIJ PATIËNTEN MET MULTIPEL MYELOOM

Nierinsufficiëntie is een van de meest voorkomende complicaties bij multipel myeloom (MM). Het komt voor bij circa 50% van de patiënten en ongeveer 5% van de patiënten heeft zelfs hemodialyse nodig.^1,2 In de tijd dat er alleen conventionele chemotherapie was voor MM-patiënten, werd nierinsufficiëntie geassocieerd met een mediane overleving van slechts 2 jaar.³ Met de komst van nieuwe middelen is de overleving van patiënten met nierinsufficiëntie aanzienlijk verbeterd, maar ernstige nierinsufficiëntie gaat nog steeds gepaard met een verhoogd risico op vroegtijdig overlijden.^4–6

PERIFERE NEUROPATHIE BIJ PATIËNTEN MET MULTIPEL MYELOOM

In de afgelopen tien jaar hebben nieuwe behandelopties, zoals proteasoomremmers en immuunmodulerende middelen, de respons en algehele overleving van patiënten met multipel myeloom (MM) sterk verbeterd. Deze medicijnen maken momenteel deel uit van standaard behandelregimes voor zowel nieuw gediagnosticeerde als recidief/refractaire MM-patiënten, maar zijn niet vrij van bijwerkingen. Behandelingsgerelateerde perifere neuropathie (PN), gedefinieerd als beschadiging, ontsteking of degeneratie van de perifere zenuwen, is een belangrijke complicatie bij MM-patiënten, die kan leiden tot het reduceren of staken van de therapie met een nadelige impact op de werkzaamheid en respons van de behandeling en op de kwaliteit van leven van de patiënt.^1–4