Antilichamen gericht tegen ‘programmed death protein 1’ (PD-1) zijn effectief gebleken voor de behandeling van recidief hodgkinlymfoom, maar de langetermijnwerkzaamheid in een eerstelijnssetting is grotendeels onbekend. Uit de primaire analyse van de fase II NIVAHL-studie bleek eerder dat behandeling met de PD-1-remmer nivolumab in combinatie met doxorubicine, vinblastine en dacarbazine gevolgd door 30 Gy radiotherapie na 1 jaar tot hoge complete remissie (CR)-percentages en langere progressievrije overleving (‘progression-free survival’, PFS) leidt.1 Onlangs zijn de finale resultaten van de NIVAHL-studie gepubliceerd, met een follow-upduur van meer dan 3 jaar.2
De standaardzorg voor patiënten met klassiek hodgkinlymfoom met slechte prognostische kenmerken bestaat uit 4 cycli chemotherapie, gevolgd door radiotherapie van 30 Gy. Een gebruikelijk chemotherapieregime bestaat daarbij uit doxorubicine, bleomycine, vinblastine en dacarbazine (ABVD). Deze combinatiebehandeling wordt goed getolereerd, maar de langetermijn PFS is suboptimaal. Door een PD-1-remmer toe te voegen aan de chemotherapie wordt verwacht dat het percentage patiënten met een CR en langdurige PFS kan worden verhoogd.
NIVAHL was een multicentrische, open-label, gerandomiseerde fase II-studie waarin patiënten met een vroeg stadium (I of II) van klassiek hodgkinlymfoom en een slechte prognose gerandomiseerd werden tussen behandeling met 4 cycli combinatietherapie bestaande uit nivolumab en doxorubicine, vinblastine en dacarbazine (N-AVD) of met een behandeling waarin opeenvolgend 4 doses nivolumab, 2 cycli N-AVD en 2 cycli AVD in standaarddoses werden toegediend. Beide groepen ondergingen vervolgens 30 Gy radiotherapie. Het huidige artikel betreft de vooraf geplande, finale analyse vaan de NIVAHL-studie, welke 3 jaar na de registratie van de laatste patiënt plaatsvond. Het doel van deze analyse is het bepalen van de langetermijnwerkzaamheid en –veiligheid van de onderzochte behandelingen.
In totaal werden 109 patiënten geïncludeerd, met een gemiddelde leeftijd van 27 jaar. Na een follow-upperiode van mediaan 41 maanden was de algehele overleving 100% in beide groepen. In de combinatietherapiegroep werd een PFS van 100% gezien, ten opzichte van een PFS van 98% bij de opeenvolgende behandeling. Bij 15% van de deelnemers ontstond hypothyreoïdie waarvoor langdurige behandeling nodig was. Er werden geen tweede primaire maligniteiten gezien en geen van de patiënten had tijdens het laatste follow-upbezoek een behandeling met corticosteroïden nodig. De kwaliteit van leven die werd gerapporteerd door patiënten nam toe gedurende de studieperiode.
Uit deze geplande finale analyse van de multicentrische, open-label, gerandomiseerde fase II-studie NIVAHL is gebleken dat eerstelijnsbehandeling met de PD-1-remmer nivolumab werkzaam is en een hanteerbaar bijwerkingenprofiel heeft bij patiënten een vroeg stadium van klassiek hodgkinlymfoom en ongunstige prognostische kenmerken.
Referenties
