Dit artikel is onderdeel van de Editor’s Pick sikkelcelziekte mei 2023, bestaande uit een selectie van klinisch relevante literatuur omtrent sikkelcelziekte van de laatste jaren. Deze selectie werd gemaakt door de NTVH-literatuurcommissie.
Bekijk hier de gehele selectie.
Sikkelcelziekte en transfusie-afhankelijke β-thalassemie (‘transfusion-dependent β-thalassemia’, TDT) zijn wereldwijd de meest prevalente monogene aandoeningen. De open-label fase I/II-studie HGB-205 richtte zich op het evalueren van een gentherapie bestaand uit autologe CD34+-cellen die ex vivo behandeld werden met de lentivirale BB305-vector, welke codeert voor ‘anti-sickling’ βA-T97Q-globine die tot expressie komt in rode bloedcellen. Na een studieduur van twee jaar werden de deelnemers als onderdeel van de LTF-303- en LTF-307-follow-upstudies, voor respectievelijk TDT en sikkelcelziekte, langdurig geobserveerd. De gehanteerde inclusiecriteria waren vergelijkbaar met die bij allogene transplantatie, maar waarbij enkel patiënten zonder een genetisch identieke, histocompatibele donor werden toegelaten.
Vier TDT-patiënten en drie sikkelcelziektepatiënten van 13-21 jaar werden behandeld nadat ze 4,6-7,9 jaar eerder myeloablatie met busulfan hadden ondergaan, waarbij een mediane follow-upduur van 4,5 jaar werd bereikt. Er werden geen geneesmiddel-gerelateerde bijwerkingen geobserveerd. Bij twee sikkelcelziektepatiënten werd een duurzame klinische remissie en vermindering van de ziektesymptomen geobserveerd, terwijl de transfusiefrequentie kon worden verlaagd bij de derde patiënt. Alle TDT-patiënten bleven na de behandeling transfusievrij, wat gepaard ging met een verbetering van de dyserytropoëse en ijzerstapeling.
