Onderhoudsbehandeling met rituximab na een autologe stamceltransplantatie verbetert ook na 7 jaar follow-up de gebeurtenisvrije overleving (‘event-free survival’, EFS) en progressievrije overleving (‘progression-free survival’, PFS) ten opzichte van een afwachtend beleid bij jonge patiënten met een mantelcellymfoom. Bovendien hield dit overlevingsvoordeel geen verband met een verhoogde infectie-gerelateerde mortaliteit, zo blijkt uit de langetermijnresultaten van de LYMA-studie.1
In deze fase III-studie werden 240 onbehandelde patiënten jonger dan 66 jaar met een mantelcellymfoom gerandomiseerd tussen onderhoudsbehandeling met rituximab (n=120) of een afwachtend beleid (n=120) na een autologe stamceltransplantatie. De primaire uitkomstmaat was de EFS na de transplantatie. Secundaire uitkomstmaten waren de PFS en algehele overleving (‘overall survival’, OS). Uit een eerdere analyse – na een follow-upduur van 4 jaar – was gebleken dat onderhoudsbehandeling met rituximab resulteert in een langere EFS (HR: 0,46; p=0,002), PFS (HR: 0,40; p<0,001) en OS (HR: 0,50; p=0,04) dan een afwachtend beleid. In deze geüpdatete analyse bleef het statistisch significante voordeel in EFS (HR: 0,39) en PFS (HR: 0,36) behouden na 7 jaar, maar dat in OS niet (HR: 0,63). Er was geen verschil in doodsoorzaken tussen de 2 behandelgroepen, met lymfoom als belangrijkste oorzaak van overlijden en een zeer lage infectiegerelateerde mortaliteit.
Mantelcellymfoom is over het algemeen ongeneeslijk. Ondanks het feit dat bij een hoog percentage patiënten een complete respons wordt bereikt na initiële immunochemotherapie gevolgd door een autologe stamceltransplantatie, ontwikkelen de meeste patiënten een recidief. Om die reden is er een dringende behoefte aan nieuwe effectieve behandelingen voor jonge patiënten met een mantelcellymfoom in eerstelijnssetting. Volgens de onderzoekers is onderhoudsbehandeling met rituximab na een autologe stamceltransplantatie een veilig standaardregime voor deze patiëntenpopulatie.
Referenties
