AML, ‘NOT OTHERWISE SPECIFIED’ (NOS), ZONDER UITRIJPING. Hoewel van steeds meer subtypen van acute leukemie de genetische afwijking bekend wordt, bekend is dat er een voorgeschiedenis met dysplasie was of de patiënt eerder is behandeld met alkylerende middelen of topo-isomerase-II-remmers blijft er toch een groep van patiënten over zonder een duidelijke AML-geassocieerde factor. Op deze groep aandoeningen is een klassieke morfologische indeling gebaseerd op de oude FAB-classificatie van toepassing. De leukemie wordt dan geclassificeerd als AML, ‘not otherwise specified’, kortweg AML NOS, gevolgd door het morfologische aspect. Het percentage blasten, de morfologische aard van de blasten en het al dan niet aanwezig zijn van uitrijping of een mengvorm van myeloïde en monocytaire cellen bepaalt dan de indeling. Op de foto een voorbeeld van een AML NOS, zonder uitrijping, ooit AML M1 genoemd. Bij deze vorm van leukemie wordt ten minste 90% blasten gezien zonder duidelijke uitrijping. Deze blasten zijn cytochemisch of flowcytometrisch wel van myeloïde oorsprong, getuige de MPO en/of Sudan Black (peroxidase)-positiviteit. Hiermee onderscheidt het zich van AML NOS, met minimale differentiatie die eveneens voornamelijk uit blasten bestaat, echter zonder MPO of Sudan Black-positiviteit.
Recent heeft een groep onderzoekers in China een gerandomiseerde prospectieve fase 3-studie uitgevoerd, die was ontworpen om de werkzaamheid en verdraagbaarheid van idarubicine plus busulfan en cyclofosfamide (IDA-BuCy) versus alleen BuCy in patiënten met acute myeloïde leukemie (AML) in eerste complete remissie, die een autologe hematopoïetische stamceltransplantatie (auto-HSCT) ontvingen. In deze studie werden 154 patiënten geïncludeerd die gerandomiseerd IDA-BuCy kregen (bestaande uit IDA 15 mg/m2/dag op dag 12 tot 10, Bu 3,2 mg/kg/dag op dagen 7 tot 4, en Cy 60 mg/kg/dag op dagen 3 tot 2), of alleen BuCy zonder IDA te ontvangen. De studie is gepubliceerd in het American Journal of Hematology.
In de IDA-BuCy arm van de studie was de kans op recidief lager dan in de BuCy-arm. De 2-jaars incidentie van recidief was 15,6% en 19,5% in respectievelijk de IDA-BuCy- en BuCy-groepen (p = 0,482). Er was geen significant voordeel voor de algehele overleving (OS) en ziektevrije overleving (DFS) voor AML-patiënten die IDA-BuCy kregen (2-jaars OS 81,8% in IDA-BuCy vs. 83,1% in BuCy, p = 0,798; 2-jaars DFS 76,6% in IDA-BuCy vs. 79,2% in BuCy, p = 0,693).
Graad 3 of ergere behandelgerelateerde toxiciteit werd gerapporteerd bij respectievelijk 22 (28,9%) van 76 en 9 (12,0%) van 75 patiënten in de twee groepen (p = 0,015). Ernstige bijwerkingen binnen 100 dagen met de dood tot gevolg werden gemeld voor 4 (5,3%) en 0 patiënten in twee groepen. Concluderend stellen de onderzoekers dat IDA-BuCy een hogere toxiciteit vertoont, naast vergelijkbare antileukemische activiteit in vergelijking met alleen BuCy bij AML-patiënten in CR1 die auto-HSCT ondergaan. Voorzichtigheid is derhalve geboden bij de keuze van IDA-BuCy voor deze patiënten.
Referentie
Naar boven
